Μετανάστες
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε για να θίξει το ευρύτερο μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα αλλά και στην Ε.Ε. γενικότερα. Γράφτηκε όμως με αφορμή τον αγώνα των τριακοσίων απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη των οποίων οι πράξεις είναι πράξεις αγώνα με ύψιστο κόστος όσο αλλοιωμένες και αν δείχνουν πίσω από τα επικοινωνιακά παιχνίδια και την διαστρέβλωση των μέσων. Δηλώνουμε αλληλεγγύη στους ανθρώπους που διάλεξαν τον δρόμο του αγώνα, της αυτοθυσίας και της αξιοπρέπειας.
Κανείς δεν θέλει να φύγει από το σπίτι του, ειδικά αν αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει την διάσχιση των ναρκοπεδίων του Έβρου, των συρματοπλεγμάτων της Θέουτα ή τις φουρτούνες τις Μεσογείου. Επίσης, κανείς δεν θέλει να μεταναστεύσει με παράνομο τρόπο. Οι παράνομες μεταναστεύσεις γίνονται ελλείψει νόμιμων τρόπων μετανάστευσης. Στο θέμα τις νομιμότητας η δέχουσα χώρα έχει και το καρπούζι και το μαχαίρι και κόβει όπως τη βολεύει. Εμείς επιλέξαμε οι μετανάστες μας να είναι παράνομοι και μάλλον υπάρχει λόγος για αυτό: Η παρανομία πολλάκις έχει χρησιμοποιηθεί ως μαστίγιο στους εργάτες από την Αλβανία τις προηγούμενες δεκαετίες. Όποτε βλέπαμε ότι τα νούμερα στα δελτία ειδήσεων δεν μας άρεσαν, η ΕΛ.ΑΣ έκανε και από μια επιχείρηση σκούπα. Όποτε χρειαζόμασταν χέρια για φτηνή και βρώμικη δουλειά (βλέπε 2004) τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια μεγάλη αύξηση στους μετανάστες από την ανατολή και τον νότο. Αυτό είναι απόρροια του τρόπου λήψης των πολιτικών αποφάσεων στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Η μεταναστευτική όπως και η οικονομική κρίση είναι η καταιγίδα μετά τη λιακάδα των προηγούμενων δεκαετιών. Είναι το αποτέλεσμα τις έλλειψης λογικής από μέρους μας, ότι δηλαδή αυτά που βλέπαμε στις τηλεοράσεις μας τόσα χρόνια να συμβαίνουν σε μια χώρα κάπου μακριά δεν θα έρθουν αργά ή γρήγορα να μας χτυπήσουν την πόρτα. Ότι οι οικονομικές πολιτικές που ακολουθούσαν (και συνεχίζουν με πείσμα να ακολουθούν) οι πολυεθνικές και οι κυβερνήσεις τις δύσης σε τρίτες χώρες δεν θα έχουν επίπτωση σε εμάς.
Ίσως η δικαιολογία τις απάθειας μας σε έναν κόσμο που καταρρέει να είναι ο ψυχολογικός μας εγκλεισμός στην ζέστη του σαλονιού και της τηλεορασίτσας μας και η νάρκωση των ορμών μας με υπερκατανάλωση και θεάματα. Το ποιός είναι ένοχος και το αν ξέραμε και δεν πράτταμε ή αν δεν ξέραμε τι πράτταμε θα το κρίνουν τα παιδιά μας. Το θέμα είναι ότι η κατάσταση έχει ως έχει και ο μόνος που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αυτήν είναι ο μετανάστης, ο άνθρωπος δηλαδή που αντέδρασε όπως θα αντιδρούσε κάθε ζωντανός οργανισμός στο δίλημμα “φύγε από το σπίτι σου ή πέθανε μέσα σε αυτό”. Ας κάτσουμε να σκεφτούμε, πριν αρχίσουμε να παραπονιόμαστε ότι “δεν χωράνε άλλοι σε αυτήν την χωρα”, ότι εμείς ζούμε τον εφιάλτη που δημιουργήσαμε οι ίδιοι τις τελευταίες δεκαετίες ενώ σε αυτούς τους ανθρώπους ο εφιάλτης ήρθε με τη μορφή έξυπνης βόμβας από τα φτερά ενός F-16 ή με οικονομικές συμφωνίες εκμετάλλευσης αποικιακού χαρακτήρα.
Στις εποχές που ζούμε η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζομένους σταματά να είναι απλά μια προϋπόθεση για έναν καλύτερο κόσμο και αρχίζει να μετατρέπετε σε προϋπόθεση επιβίωσης, ειδικά για τους μετανάστες. Ας πάρουμε λοιπόν απόφαση ότι το παραμύθι τελείωσε, ότι φτάσαμε στο τέλος τους αδιεξόδου του τρόπου ζωής μας, ότι πρέπει να δημιουργήσουμε έναν δίκαιο και αξιοπρεπή κόσμο για όλους, παντού.
Ταυτόχρονα ας μην ξεχνάμε όμως ότι το καλύτερο αύριο θέλει αγώνα ενώ το καλύτερο σήμερα είναι απλά θέμα αλλαγής νοοτροπίας. Ας δεχτούμε αυτόν που έρχεται ως κομμάτι του κόσμου μας, ως κάποιον που άφησε σπίτι και οικογένεια με το όραμα μιας καλύτερης ζωής. Και ας συνεχίζουμε να τον δεχόμαστε μέχρι να μπορέσουμε να μεταφέρουμε αυτήν την καλύτερη ζωή στον τόπο που γεννήθηκε.
Προτείνουμε την αποσυσχέτιση του μετανάστη με οποιαδήποτε έννοια νόμιμου και παράνομου. Η λύση δεν είναι ο μετανάστης να γίνει Έλληνας αλλά οΈλληνας να γίνει άνθρωπος.
Γενιά του Καιάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου