Σκέψεις και ζητήματα για το λαϊκό κίνημα των “Αγανακτισμένων”.

Με ενδιαφέρον παρακολουθούμε τις συγκεντρώσεις στης πλατείες της χώρας. Συγκεντρώσεις ενός ετερόκλητου πλήθους με πολλές συνιστώσες και πολλές διαβαθμίσεις. Η αρέσκειά μας σε οτιδήποτε πηγάζει από την λαϊκή βάση είναι έτσι και αλλιώς δεδομένη. Δεδομένη είναι επίσης η στήριξη μας σε οτιδήποτε αναδεικνύει τον διάλογο μέσα στην κοινωνία.

Αυτό το κείμενο δεν γράφετε ούτε για να ζυγίσει αλλά ούτε και να κρίνει την πορεία και το βάρος των αυτοαποκαλούμενων “Αγανακτισμένων”. Γράφτηκε για να θίξει κάποια ζητήματα και να δώσει τροφή για σκέψη πάνω σε ένα γόνιμο (κατά τα φαινόμενα) έδαφος.

Το ζήτημα της σημαίας.

Προφανώς κανείς δεν περίμενε ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων στην Αθήνα και χιλιάδων στην επαρχία που βγήκαν στον δρόμο την Κυριακή, να αποτελείτε από ακροαριστερούς διεθνιστές. Όποιος δεν αναγνωρίζει την ψυχολογική σημασία της πατρίδας προς τον λαό -ιδικά σε αυτό το κομμάτι του κόσμου- είναι τουλάχιστον αφελής. Οπότε όποιος κατεβαίνει με ανοιχτό μυαλό και χωρίς διάθεση να βλάψει τον συνάνθρωπο του στον δρόμο θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενος από όλους άσχετα με το τι κρατάει στο χέρι του. Έτσι και αλλιώς μέσα από τον διάλογο θα αλλάξουν οι απόψεις και μέσα από την εμπειρία θα απομυθοποιηθούν οι μύθοι.

Παρόλα αυτά προκαλεί προβληματισμό αυτή η επιλογή. Μας δίνει την αίσθηση ότι κάπως έχουμε χάσει το νόημα. Γιατί; Γιατί το στοίχημα που έχουμε βάλει είναι καθαρά πολιτικοοικονομικό. Δεν νομίζουμε ότι οι συνθήκες θίγουν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας. Η πολιτική κυριαρχία έτσι και αλλιώς εδώ και χρόνια και σε ένα μεγάλο μέρος της καθορίζετε από εξωτερικές δυνάμεις οπότε όποιος διάλεξε αυτήν την στιγμή να βγει και να διαμαρτυρηθεί για αυτό το ζήτημα είναι μάλλον χρονικά άκυρος και άσχετος με τις εξελίξεις. Δεν μας ζητείται σαν λαός να υπερασπιστούμε κανένα σύνορο και καμία πατρίδα. Δεν πρέπει να αποδείξουμε ότι επειδή είμαστε Έλληνες και επειδή “κουβαλάμε μια ιστορία στην πλάτη μας” θα τα καταφέρουμε. Στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον του σήμερα δεν έχουν σημασία ούτε τα σύνορα ούτε το πόσα κιλά ιστορίας κουβαλάει ένας λαός. Η άποψη μας είναι ότι πρέπει πρώτον: να αποδείξουμε ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε έξω από τους απάνθρωπους κανόνες τις διεθνούς οικονομίας και αγοράς και δεύτερον: να αναγκάσουμε την ολοκληρωτική αλλαγή των κανόνων που διέπουν την διεθνή οικονομία και αγορά. Αυτό μας φέρνει στο δεύτερο ζήτημα που θέλουμε να θίξουμε

Το ζήτημα τις αντιπρότασης.

Αφήσαμε το σημαντικότερο για το τέλος. Κατηγορούν το κίνημα για έλλειψη ρεαλιστικής αντιπρότασης. Κατηγορούν το κίνημα για τα πολλά του “όχι” και το κανένα “ναι”. Προφανώς η έννοια του “ρεαλιστικού” διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αμφιβάλουμε για το αν ο πολιτικός κόσμος θεωρεί ρεαλιστική μια λύση που θα τον σηκώσει από την καρέκλα του. Αμφιβάλουμε για το αν οι τραπεζίτες θεωρούν ως ρεαλιστική μια λύση που θα τους αφαιρέσει τα κέρδη τους. Γι' αυτό ως ρεαλισμό θα ορίσουμε τον ρεαλισμό του λαού, και καλό θα ήταν όλες οι συζητήσεις που θα γίνουν να γίνονται στην ίδια βάση

Εμείς λοιπόν ως λύση προτείνουμε την κατάργηση του μηχανισμού παραγωγής “κέρδους” που λέγετε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Θεωρούμε παραλογή την διαδικασία που μεταφέρει “χρήματα” από τον έναν σκληρό δίσκο στον άλλον (με κανόνες που θυμίζουν ρουλέτα) και παράγει “πλούτο”. Πλούτο θα πρέπει να παράγουν τα χωράφια, τα εργοστάσια και οι υπηρεσίες. Η οικονομία θα πρέπει να υπηρετεί τον λαό και όχι μερικές χιλιάδες κουστουμάτους στα εκάστοτε meeting rooms των πολυεθνικών.

Θεωρούμε αυτήν την λύση πέρα ως πέρα ρεαλιστική. Πρόκειται καθαρά για ένα ζήτημα πολιτικής αλλαγής και οικονομικής τεχνολογίας. Τα πανεπιστήμια είναι γεμάτα από οικονομολόγους που έχουν και την βούληση και την γνώση να μετατρέψουν αυτό το σύστημα παγκόσμιου τζόγου σε κάτι που να εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες. Η πολιτική αλλαγή εξαρτάται από εμάς...