ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία Αιμιλιανού. Η προσέλευση του κόσμου ήταν μικρή. Μοιράστηκε έντυπο υλικό και αναρτήθηκε πανό.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

O κυριότερος λόγος που σήμερα αναφερόμαστε στην Πρωτομαγιά του Σικάγο δεν είναι για να κάνουμε ένα τυπικό μνημόσυνο στους νεκρούς της, αλλά γιατί η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το αστικό κράτος/κεφάλαιο συνεχίζεται. Πιθανόν ο όρος εργατική τάξη να θυμίζει μια γραφική ορθοδοξομαρξιστική ανάλυση σκουριασμένη στον χρόνο, παρ’ όλα αυτά η ύπαρξη μιας καταπιεσμένης μάζας δεν εξαλείφθηκε μα άλλαξε απλά μορφή. Μπορεί ο ανασφάλιστος και υποαπασχολούμενος διανομέας ντελίβερυ (και κάθε άλλος μισθωτός φυσικά) να μην κρατάει σφυρί, όπως επίσης μάλλον δεν φοράει την εργοστασιακή φόρμα γεμάτη λάδια. Κι όμως, δεν αποτελεί παρά έναν ακόμη υπάλληλο που υφίσταται την λιτότητα και την ανασφάλεια εξίσου με τον εργάτη του 19ου αιώνα. Στην εποχή του υπεραυτοματισμού, το προλεταριάτο επανδρώνεται από τους χιλιάδες άνεργους και part-time εργαζόμενους, τους μετανάστες («λαθραίους» και μη) που φτύνουν αίμα στο όνομα της «ανάπτυξης», τους πτυχιούχους υπαλλήλους των 500 ευρώ, και επιπλέον τους καταχρεωμένους ελεύθερους επαγγελματίες(φαινομενικά), που ουσιαστικά άγονται και φέρονται γύρω από τους μεγαλοκαρχαρίες των τραστ.

Οι σύγχρονοι λοιπόν εργάτες αντιμετωπίζουν μια ακραία παράδοξη κατάσταση. Αν υποθέσουμε ότι ο χρόνος εργασίας που αναλογεί στον καθένα ήταν π.χ. το οκτάωρο, αρχικά με την βιομηχανική επανάσταση και έπειτα με την ανάπτυξη του αυτοματισμού θα έπρεπε να απολαμβάνουμε όλοι τα ίδια αγαθά με λιγότερες ώρες εργασίας. Αυτό φυσικά θα συνέβαινε σε μία ελεύθερη αναρχοκομμουνιστική κοινωνία, και η τεχνολογία θα ήταν ευαγγέλιο της ανακούφισης των ανθρώπων. Αντίθετα, σήμερα που τα μέσα παραγωγής κατέχει μία μειοψηφία αστών, οι νέες εφευρέσεις ανήγγειλαν την εποχή της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και της ανεργίας, από την στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες χρειάζονταν σαφώς λιγότερο εργατικό δυναμικό. Το αποτέλεσμα είναι η ανάπτυξη του ανταγωνισμού ανάμεσα στους εργάτες, για το ποιος θα καταφέρει να αποκτήσει μεγαλύτερο κομμάτι στην καταναλωτική πίτα. Ο ανταγωνισμός ξεκινά από τις αίθουσες διδασκαλίας (εξαντλητική ειδίκευση – δια βίου εκπαίδευση) και ολοκληρώνεται με τον συμβιβασμό του εργάτη να εργάζεται για ψίχουλα και στην μαύρη εργασία.

Εμβαθύνοντας στα παραπάνω προβλήματα, εντοπίζουμε την ρίζα τους στον θεσμό της μισθωτής εργασίας. Ο θεσμός αυτός είναι η εξασφάλιση της αναπαραγωγής και διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος, διότι προϋποθέτει τον κάτοχο του πλούτου και τον εργαζόμενο. Ο μεν πρώτος δύναται να επιβιώσει και ο μόνος στόχος των επιχειρήσεων του είναι η απληστία της αύξησης του κεφαλαίου του, ενώ ο δε εργάτης ξεπουλά την εργατική δύναμη του ώστε να επιβιώσει και να καταναλώσει προϊόντα άχρηστα που διαφημίζει η αγορά. Φτάνουμε έτσι στο ζήτημα του καταναλωτισμού, που είναι σύμφυτο με τις οικονομικές ανισότητες και την και την προβολή της υπεραφθονίας και την προβολή της υπεραφθονίας από τα ΜΜΕ. Δεδομένου ότι η έννοια του πλούτου έχει να κάνει με τις κοινωνικές συνθήκες και είναι σχετική με την διάρθρωση των αναγκών του ατόμου, είναι αναπόφευκτη η ταξική αντίθεση-σύγκρουση, όσο η κοινωνία δεν είναι αταξική και δεν βασίζεται στην κοινοκτημοσύνη. Είναι αναπόφευκτη δηλαδή γιατί προβάλλονται χλιδάτα πρότυπα που φουσκώνουν το ανθρώπινο μυαλό με μη-φυσικές ανάγκες, και εγκλωβίζεται στον φαύλο κύκλο: κατάρτιση-εργασία-κατανάλωση-ύπνος.

Η απάντηση των καταπιεσμένων δεν μπορεί παρά να είναι η απελευθέρωση τους μέσω της κοινωνικής επανάστασης, προϋπόθεση της οποίας είναι η συνειδητοποίηση και η αυτοργάνωση τους. Ο ρόλος των πουλημένων συνδικάτων, των εργατοπατέρων και των κομμάτων είναι απλά να εκτονώνουν την λαϊκή οργή και με λαϊκιστικές ρητορείες να την εξαργυρώνουν σε ψήφους και χρήμα. Οι εθιμοτυπικές-συμβολικές απεργίες προσφέρουν μόνο στατιστικές αερολογίες και άλλοθι στους συνδικαλιστές, ενώ το πρόταγμα του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού κινήματος πρέπει να είναι η άγρια γενική απεργία, και η εξέγερση ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης. Η απαίτηση όλων μας δεν μπορεί να παραμένει η αύξηση μισθών (καλύτερες συνθήκες σφαγής) παρά μόνο η βίαιη ανατροπή του καπιταλιστικού κόσμου και της μισθωτής εργασίας. Η αναρχική κοινωνία είναι ασυμβίβαστη με την ατομική ιδιοκτησία, άρα είναι εξ ορισμού σοσιαλιστική, όμως δεν συνδυάζεται με ιεραρχικές μορφές οργάνωσης και γραφειοκρατίας.

Η ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ

ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ